Witajcie
Do napisania tego postu, natchnął mnie blog pewnej niepełnosprawnej i chorej dziewczynki. Ma na imię Klaudia i pomimo swoich ograniczeń, nie poddaje się i walczy chociaż jest to nierówna walka, bo jak wiadomo wszystkie rehabilitacje i leki bardzo dużo kosztują, a jej mama musi się nią zajmować sama.
Takie osoby jak, Klaudia napełniają mnie radością i chęcią życia, nie jedna dorosła osoba mogła by się spalić ze wstydu, widząc to z czym ona musi się zmagać i jak sobie świetnie radzi. My często narzekamy że czegoś nam się nie chce, nie mamy sił lub po prostu ochoty, ale spójrzcie na nią, ona na pewno chciała by mieć takie problemy jak my, zwłaszcza nastolatkowie. Jeżeli ktoś sobie pomyśli że, moje życie jest bez sensy lub bezwartościowe, to przypomnijcie sobie o takich osobach jak Klaudia i o tym jak im jest ciężko a mimo to walczą by jak najpełniej korzystać z życia.
Za zachowanie ojca Klaudii, mi jako mężczyźnie jest po prostu wstyd, jak można kazać oddać dziecko do ośrodka tylko dla tego że jest chore? I przez takich nieodpowiedzialnych facetów, opinia na nasz temat jest straszna. Jestem pełen podziwu dla mamy, która nie dość że nie oddała jej to wychowuje ją sama i jej siostrę. Musi być im chwilami bardzo ciężko, ale to jest piękne tak poświęcić się dla swoich dzieci, oby na świecie było więcej takich mam jak pani
Nie będę rozwijał tematy ojca Klaudii, tylko poruszę to w innym poście na który już dzisiaj was serdecznie zapraszam, jeżeli chcecie coś dodać może jakieś swoje doświadczenia to z miłą chęcią przedstawię to w poście, zapraszam do kontaktu mailowego bloog_marcin@interia.pl
Na koniec chciałbym jako mężczyzna zaapelować do mężczyzn, nie bądźcie tchórzami i pomagajcie swoim partnerkom w wychowaniu dzieci nawet jeżeli nie są piękne, czy zdrowe. Bo uśmiech dziecka i radość jest bezcenne
Do napisania tego postu, natchnął mnie blog pewnej niepełnosprawnej i chorej dziewczynki. Ma na imię Klaudia i pomimo swoich ograniczeń, nie poddaje się i walczy chociaż jest to nierówna walka, bo jak wiadomo wszystkie rehabilitacje i leki bardzo dużo kosztują, a jej mama musi się nią zajmować sama.
Takie osoby jak, Klaudia napełniają mnie radością i chęcią życia, nie jedna dorosła osoba mogła by się spalić ze wstydu, widząc to z czym ona musi się zmagać i jak sobie świetnie radzi. My często narzekamy że czegoś nam się nie chce, nie mamy sił lub po prostu ochoty, ale spójrzcie na nią, ona na pewno chciała by mieć takie problemy jak my, zwłaszcza nastolatkowie. Jeżeli ktoś sobie pomyśli że, moje życie jest bez sensy lub bezwartościowe, to przypomnijcie sobie o takich osobach jak Klaudia i o tym jak im jest ciężko a mimo to walczą by jak najpełniej korzystać z życia.
Za zachowanie ojca Klaudii, mi jako mężczyźnie jest po prostu wstyd, jak można kazać oddać dziecko do ośrodka tylko dla tego że jest chore? I przez takich nieodpowiedzialnych facetów, opinia na nasz temat jest straszna. Jestem pełen podziwu dla mamy, która nie dość że nie oddała jej to wychowuje ją sama i jej siostrę. Musi być im chwilami bardzo ciężko, ale to jest piękne tak poświęcić się dla swoich dzieci, oby na świecie było więcej takich mam jak pani
Nie będę rozwijał tematy ojca Klaudii, tylko poruszę to w innym poście na który już dzisiaj was serdecznie zapraszam, jeżeli chcecie coś dodać może jakieś swoje doświadczenia to z miłą chęcią przedstawię to w poście, zapraszam do kontaktu mailowego bloog_marcin@interia.pl
Na koniec chciałbym jako mężczyzna zaapelować do mężczyzn, nie bądźcie tchórzami i pomagajcie swoim partnerkom w wychowaniu dzieci nawet jeżeli nie są piękne, czy zdrowe. Bo uśmiech dziecka i radość jest bezcenne
Pozdrawiam Marcin
Zawsze kiedy czytam tego rodzaju posty lub artykuły w gazecie serce bije mi 2 razy szybciej. Proszę pisać więcej takich tekstów. Będę popierać komentując bez wahania.
OdpowiedzUsuńCieszę się że, ktoś mnie popiera z przyjemnością będę pisał częściej o takich sprawach, bo nie można milczeć.
UsuńGdyż, chociaż w ten sposób mogę pomóc opisując i dodając otuchy.
Pozdrawiam ;)
Ehh... sama mam dwoch chorych synow, co prawda nie sa oni niepelnosprawni, ale maja najciezsza postac hemofilii xlatego dla nich przenieslismy sie do Londynu, poniewaz tutaj moge im zapewnic fantastyczne leczenie o ktorym w Polsce moglabym zapomniec...
OdpowiedzUsuńNa pewno jeszcze nie raz tu zajrze :)
To prawda w Polsce, w ogóle nie dba się o osoby chore, jak ktoś nie ma dużo pieniędzy to jest skazany na NFZ.
UsuńCieszę się, słysząc jak wiele rodzice są w stanie zrobić dla swoich dzieci, życzę państwu dużo sił i zdrowia.
Jest mi niezmiernie miło, i zapraszam do odwiedzania ;)
Pozdrawiam :D
ciekawy blog, też jestem niepełnosprawna i nie poddaje się, zaczęłam nawet grać w radio i pisze poezję
OdpowiedzUsuńBardzo mi miło ciebie tutaj powitać, w moich skromnych progach ;)
UsuńCieszę się, że nie poddałaś się tylko walczysz. Tylko ten kto walczy jest zwycięzcą, z miłą chęcią posłuchałbym i poczytał w wolnej chwili twoje dzieła jeżeli zechciałabyś się czymś podzielić to napisz do mnie na maila którego znajdziesz w zakładce kontakt lub zostaw namiar mojej przyjaciółce na Facebooku, gdzie utworzyła specjalny fanpage za co jestem jej serdecznie wdzięczny.
Życzę ci dużo siły i wytrwałości w dążeniu to realizacji celów.
Miłego dnia ;))